มุมมองที่ต่อไปนี้ต้องแตกต่าง....จากความสูญเสียอันยิ่งใหญ่ของปวงชนชาวไทย

นี่คือช่วงของความสูญเสียอันยิ่งใหญ่ที่สุดที่สะเทือนใจคนไทยทั้งประเทศ จากการเสด็จสวรรคตของพระบาทสมเด็จพระเจ้าอยู่หัวภูมิพลอดุลยเดชอันเป็นที่รักยิ่งของปวงชนชาวไทย ซึ่งทำให้ตอนนี้ ไม่ว่าจะหันไปทางใดก็เห็นแต่ความเศร้าสลด จะไปที่ไหนก็เห็นแต่คนไทยเศร้าโศกเสียใจ ซึ่งการแสดงออกแบบนั้นไม่ผิดเลยแม้แต่น้อย ไม่แปลกที่เมื่อบุคคลอันเป็นที่รักยิ่งของเราได้จากไป เราจะรู้สึกเสียใจอย่างมาก......

แต่อย่าลืมว่า นอกจากความเสียใจต่อเหตุการณ์นี้แล้ว พวกเราต้องเปลี่ยนความรู้สึกต่อความสูญเสียอันยิ่งใหญ่นี้มาเป็นพลังในการพลิกชีวิตของเรา ของสังคม และของประเทศให้ดีขึ้นให้ได้ สมดั่งคำที่พ่อหลวงของเราได้เคยสอนเราเสมอมาว่า ประเทศไทยเป็นของทุกคน ด้วยแรง กำลังใจและความสามัคคีของพวกเรา จะทำให้ประเทศเราพัฒนาและยืนยงอยู่ได้อย่างมีความสุข

ดังนั้น ความเศร้าเสียใจนั้นมีได้ แต่อย่าเอาตัวเองจมลึกไปกับความเศร้าเสียใจนานจนเกินไป...อย่านานไปจนลืมไปว่า คนที่ยังมีชีวิตอยู่นั่นเอง ที่ต้องปรับตัวและเปลี่ยนแปลงตัวเองให้เป็นคนที่ไม่ใช่แค่ "หายใจทิ้งไปวันๆ" แต่หากถ้าเราซึ่งเป็นส่วนหนึ่งของสังคม ร่วมมือร่วมใจกันทำดีวันละเล็กวันละน้อย...เม็ดทรายเล็กๆมารวมกันกลายเป็นหายทรายได้ฉันใด การทำดีเล็กๆน้อยๆของทุกคนรวมกันก็ย่อมจะทำให้สังคมและประเทศโดยรวมดีและมีความสุขขึ้นได้ฉันนั้น

ขอให้เหตุการณ์นี้ เปลี่ยนเป็นพลังของพวกเราทุกคนที่จะสร้างสรรค์สังคมให้มีความสุขและน่าอยู่ขึ้น สมดั่งความตั้งใจของพ่อหลวงของเรา ที่อุทิศเวลาทั้งชีวิตทำให้คนไทยอยู่ดีกินดีมีความสุขโดยมิเห็นแก่ความเหนื่อยยากของพระองค์เอง......

เมื่อคิดได้อย่างนี้แล้ว ทุกคนจะรู้สึกว่าชีวิตนั้นมีพลังขึ้น มีแรงใจในการทำดีให้สังคมมากขึ้น มีกำลังใจในการปฏิบัติตัวเป็นคนดีมากขึ้น....และสุดท้าย สังคมไทยก็จะเป็นสังคมที่น่าอยู่และมีความสุขตามปณิธานของพ่อหลวงของเราค่ะ......